Buienradar, een mooi medium om te zien dat het weer zondag in het hele land mooi is, maar dat in het hoge noorden pas in de middag het zonnetje zou gaan schijnen. Wij mochten aantreden tegen de Edese op de Noord Nederlandse. De Edese was afgelopen week nog gastheer. Daar waar wij de Rosendaelsche reeds vertrapt hadden met 14-4 en waar ze deze week wederom billenkoek kregen. Degradant in de maak.

De Edese is op papier een sterke tegenstander. In de baan wil dat nog wel eens anders blijken. Tijd om ons klaar te maken voor de strijd. Papaplu’s boven de tas, regenkleding aan, regenhandschoentje gereed, handdoek in de paraplu, regenhoes om de tas en gaan. De broertjes Huuskes, Martin en Wilbert, zien door het jaar heen meer zon dan een gemiddeld stokstaartje. Zo bleek ook dat ze weggespoeld werden door regen en tegenstander. Kansloos ten onder.

Robert en Robin, 50% van de Rootjes, zijn op elkaar ingespeeld. Vorige week wisten ze de hele wedstrijd achter te staan en toch op de laatste hole te winnen. Deze week hadden ze te weinig holes om het wederom om te zetten naar een overwinning. Weer twee punten “down the drain”.
Dan nog hoop op wat punten door Maarten en Aart-Jan, konden zei de eer redden? Het zag er op de 18^de even goed uit toen de tegenstanders de bal over de green in de rododendrons sloegen, maar helaas stuiterde de bal vanuit de rodo’s zo terug de green op. Wij hebben op het Sybrook blijkbaar andere rodo’s, want daar heb ik nog nooit een bal terug uit zien komen. Maarten had dus nog een meter put om de eer te redden en een puntje binnen te halen. De bal keek in de hole, maar mocht niet vallen.

Drie uur lopen in de stromende regen en 0-6 achter staan. Droevig.

Toen gebeurde er iets magisch, de lunch was voortreffelijk en de zon ging schijnen. Drie lagen kleding kon uit en we mochten ons opmaken om te strijden in polo. Wij wisten dat het nog mogelijk was. Met het mes tussen de tanden werd er gestreden om er nog een 9-9 uit te slepen of misschien nog wel meer.

Robin en Wilbert kwamen al snel uit de baan. Korte metten met de tegenstander. (tussenstand 4-6)
Aart-Jan wist een drie down om te buigen en op 18 de partij naar zich toe te trekken. (tussenstand 6-6)
Er werden biertjes opgehaald en rond de 18^de verzamelde steeds meer publiek, het ging een spannend slot worden. Robert loopt de 18^de green op, staat op dat moment gelijk, maar moet chippen terwijl zijn tegenstander comfortabel voor birdy ligt. Robert, onze koning van het korte werk. (zowel van de teebox als rond de green) Wist de bal dood naast de hole te chippen, birdy put mis, dus de punten verdeeld. (tussenstand 7-7)
Martin komt de 18^de op lopen, 1up, maar zijn opponent ligt een slag voor, naar wij dachten. Gelukkig voor Martin konden ze zijn eerste bal niet meer vinden, daar waar Martin vijf minuten met gesloten ogen heeft meegezocht. Winst voor Martin. (tussenstand 9-7) Nog een puntje nodig.
Waar blijft Maarten toch? In de verte komen ze eraan. Ze staan gelijk. Beide een goede afslag, beide een goede tweede, beide op de fringe. Maarten mag eerst putten, een meter of twintig, een goede put die zich net als in de ochtend sessie op een meter van de pin positioneert. Zijn tegenstander put veel te kort en heeft nog drie meter over. Kansen! Helaas voor Maarten drukt zijn opponent deze put erin en vindt Maarten zich in dezelfde positie als in de ochtend sessie. Alleen nu met de immense druk, twee teams om de green en wetende dat jij met deze put de winst kan binnen slepen. Koelbloedig vindt zijn put de achterkant en vervolgens onderkant van de hole. Eindstand een 10-8 winst, ongelofelijk!

Wij moesten ver rijden en het moest van ver komen, maar de terug reis ging toch ineens een stuk sneller.