Heren 2 (27 holes): Het lawaaiteam is kampioen!

Heren 2 (27 holes): Het lawaaiteam is kampioen!

Wat een geweldige competitie heeft Sybrook 2 (27 holes) doorgemaakt.
Werd er afgelopen seizoen nog gestreden in het Hoge Noorden, dit jaar was de loting qua afstand en banen gunstig. Met mooie banen als De Graafschap, Driene, Winterswijk en De Keppelse waren we eindelijk weer een beetje in de buurt. De privéchauffeurs hadden dit jaar een makkie aan de terugreis bij het ophalen van de heren.

De heren hebben afgelopen jaar hard getraind en dat betaalde zich tijdens de competitie goed uit. Het team bestond dit jaar uit Martin Wermer, Rob Huuskes, Coen Brinkman, Marcel Leusink, Richard van Yperen, George Newby, Erik Bos, Robert Oude Groeniger, Robin Coster en captain Harry Wermer.

De Keppelse werd met 11-7 verslagen, Winterswijk met 14-4 en Driene met 15-3. Dat zag er allemaal goed uit. Koploper, zou je denken.
Maar niks was minder waar: De Graafschap stond fier bovenaan, ook alles gewonnen maar met een veel beter ‘doelsaldo’.

En dus moest de strijd om het kampioenschap beslecht worden in een rechtstreeks duel met De Graafschap, op de mooie baan van Driene.
De Graafschap, het team dat Sybrook 2 eerder ‘het lawaaiteam’ had genoemd.
De Heerencuppers onder ons kunnen wel indenken wat De Graafschap met deze opmerking heeft bedoeld. En dat waren de Sybrookers niet vergeten.

Harry Wermer en Robin Coster waren beide weer eens op vakantie, en Coen Brinkman was helaas verhinderd. Aan de overgebleven heren dus de schone taak om voor de titel te gaan strijden tegen De Graafschap, dat eigenlijk de gedoodverfde favoriet leek.

Na wat interne discussie over de teamopstelling was men er toch uit: Rob Huuskes had bepaald dat er volgens het plan van Rob Huuskes zou worden gespeeld. Tja, een Huuskes en een titelstrijd: je hebt als teamlid geen enkele inbreng in de opstelling en als tegenstander kun je beter een doos tissues pakken want dan ben je eigenlijk kansloos.

Sybrook 2 kwam met een voorsprong van 5-1 uit de dubbels. De tegenstander bleek niet om te kunnen gaan met de kampioenszenuwen. En als ze de zenuwen weer een beetje onder controle hadden dan werd er door bepaalde personen toch wel dusdanig ingesproken dat de zenuwen vanzelf weer boven kwamen.

Maar toen moesten de singles de wei in, en dat is toch andere koek. Dan moet je het alleen doen en is er geen teamgenoot meer die je kan redden.

Marcel Leusink verloor helaas de single. Martin Wermer bleek ook op de finaledag de meest stabiele factor en behield zijn ongeslagen status. Ook Richard van Yperen verloor helaas de single. De voorsprong van 5-1 was dus inmiddels geslonken naar een nipte voorsprong van 7-5.

Gelukkig was er nog een Huuskes in de baan, dat moest toch 2 punten op gaan leveren. Maar nee, uit, naar eigen zeggen, pure tactische overweging, had Rob de single uit handen gegeven om de tegenstanders zand in de ogen te strooien: 7-7. En nou maar afwachten of dit een meesterlijke zet van Rob was geweest.

George Newby vocht voor wat hij waard was, kon prima met de druk omgaan en jawel: hij pakte zijn single en toen was de stand 9-7. De 9 punten waren niet genoeg want De Graafschap had een beter ‘doelsaldo’ dus hing alles af van de laatste single van Erik Bos. Het leek het team beter om Erik vooral niet op de hoogte te brengen van de stand van zaken om te voorkomen dat Erik zou bezwijken onder enorme druk die dat met zich mee zou brengen.

Maar de strijd was al gestreden: toen Erik op de green van de 18e vertelde dat hij 1-up stond en hij de wedstrijd dus niet meer kon verliezen vielen de teamgenoten elkaar huilend van vreugde in de armen en was er maar 1 conclusie: het lawaaiteam had de heroïsche strijd om de titel van De Graafschap gewonnen!

En er kwam nog lang lawaai uit het clubhuis van Driene….

 

Was getekend: Cossie