Wij Jolanda Nijhuis (cpt), Francis Bonzet, Irma Roetenberg, Desire Jansen, Annemarie Clausen, Sasja van der Meer en ik Maria van Helden gingen na 2 jaar corona met een heel nieuw team het avontuur aan.

De 1^e zondag begon, na heel vroeg opstaan, met een heuse sneeuwstorm en wij vroegen ons onderweg naar Dronten dan ook af of wij dit eigenlijk wel leuk vonden. Onderweg kregen we ook nog te maken met een enorme omleiding door de polder waardoor we na aankomst meteen konden doorlopen naar de eerste Tee. Over de rest van de dag kan ik alleen zeggen dat we echt ons best hebben gedaan, maar dat de resultaten belabberd waren. Maar ondanks alles leerden wij de andere teams beter kennen en werd het toch nog gezellig.

De 2^e zondag werden we geconfronteerd met het uitvallen van de 2 beste speelsters. Gelukkig hebben we na 30 telefoontjes nog 2 dames bereid gevonden die in alle vroegte met ons mee wilden naar Groningen. We hebben die dag in ieder geval geleerd dat je nooit met een elektrische auto naar Groningen moet rijden, want onderweg moet je aan de laadpaal, anders kom je gegarandeerd niet meer thuis. De laadpaal die wij eindelijk hadden gevonden had er niet veel zin in want na een kwartier hadden we nog maar voor 15 km elektriciteit opgewekt en moesten we noodgedwongen verder om niet weer vanuit de auto naar de eerste Tee te hoeven rennen.

Op de terugweg hebben we alles wat ook maar enigszins elektriciteit zou kunnen kosten uitgezet en reden we in een slakkengangetje naar huis, hopende dat we niet in een file terecht zouden komen. Gelukkig hebben we onze thuisbestemming gehaald, maar het heeft de hele maandag geduurd om weer bij te komen van dit alles.

De 3^e zondag kregen we van de Jolanda de opdracht mee om toch maar een keer te winnen, want ons hing een degradatie boven het hoofd omdat we nog maar 4 punten hadden gescoord. De peptalk heeft vruchten afgeworpen en we wonnen voor de eerste keer. Mede daardoor werd het na afloop weer super gezellig met elkaar.

De 4^e zondag gingen we vrij ontspannen naar de start. Alles liep op rolletjes. Gelukkig was het een 9 holes baan en wisten we na 2 rondjes precies hoe we de gevaren konden ontwijken. We wonnen wederom van onze tegenstanders en dat gaf ons een heerlijk gevoel, want een degradatie zat er niet meer in. De gezelligheid na afloop werd mede daardoor ongekend.

De 5^e zondag waren we gastvrouw. Normaliter een saaie dag, maar niet voor ons, want Francis had een oppashondje meegenomen en toen wij stonden te spotten op Noord 1, rukte het beestje zich los van de riem en zette in korte tijd het hele bos op stelten. Reeën vlogen over de baan, alle holbewoners liepen angstig kris kras door het veld en wij met z’n allen ploeteren door de omgeving, op zoek naar de hond. Gelukkig vonden dier en mens elkaar na lang zoeken en konden we de hele middag op het terras bij te komen van de schrik.

Het was de finaledag en 3 teams konden strijden om de eerste plek. Hattem gaat promoveren en Lochem degraderen. Het waren stuk voor stuk hele leuke teams en we zullen Lochem en Hattem gaan missen volgend jaar.

Het wordt wel even afkicken voor ons maar na 5 intensieve zondagen kunnen we volgende week eindelijk weer uitslapen.